Schody...niby nic...

Polska- to państwo prawa. Przyjazne obywatelom, traktujące ludzi równo i sprawiedliwie. Byłam tego pewna. O tym, że jest całkiem inaczej, przekonałam się na dzisiejszych wyborach. Całkiem zresztą przypadkowo. Lokal wyborczy dla mieszkańców Jagodzic i kilku innych niewielkich, okolicznych wiosek był w miejscowości A. Znajdował się w miejscowej szkole. Odnowionej, zadbanej i ogrodzonej solidnym płotem. Dookoła panował ład i porządek, z okien zwisały patriotyczne, biało-czerwone flagi. Wchodziło się do niej po kilkunastu schodkach. Pod schodkami tymi siedział młody człowiek na wózku inwalidzkim. Weszłam, zagłosowałam, wyszłam. Już miałam odejść, gdy mój wzrok ponownie spoczął na mężczyźnie. Chyba zauważył coś w moim spojrzeniu, bo skinął głową i uśmiechnął się niewesoło.- Zagłosowała Pani?- Potaknęłam.- Ja niestety nie dam rady. Wymownym ruchem głowy wskazał schody. Zaproponowałam oczywiście pomoc, lecz jak na złość w pobliżu kręciło się tylko kilka kobiet. Ani jednego faceta z barami Arnolda Schwarzeneggera, który mógłby złapać wózek i niczym piórkiem cisnąć te kilka metrów w górę. Mężczyzna poczerwieniał.- Proszę nie robić sobie kłopotu. Widać było, że jest zażenowany. Nie mogłam tego tak zostawić. Wróciłam do lokalu i poinformowałam siedzącą za stołem komisję o zaistniałym problemie. Panie popatrzyły na siebie z lekkim strachem w oczach. Jedna z nich zerwała się z krzesła i wyszła na zewnątrz, łapiąc po drodze kilka dokumentów. Wychodząc, zobaczyłam jak podaje mężczyźnie kartę do głosowania, po czym zabiera ją i wchodzi z powrotem do środka, a wózek inwalidzki kieruje się w stronę zaparkowanego niedaleko auta.
W drodze do domu zaczęłam się zastanawiać. Czy tak powinno być? Czy nie zostały właśnie złamane wszystkie przepisy o tajności głosowania? Przepisy o demokracji, równości i godności wszystkich obywateli? Po pierwsze, jak musiał czuć się ten człowiek, który chciał wywiązać się z obywatelskiego obowiązku, a architektoniczna bariera okazała się przeszkodą nie do pokonania. Czy w dwudziestym pierwszym wieku, w cywilizowanym, środkowoeuropejskim państwie powinny zaistnieć w ogóle tego typu problemy? I jak to ma się z prawem wyborczym? Pani z komisji wydawała się sympatyczną, normalną kobietą i pewnie zwyczajnie i po prostu wrzuciła do urny kartę z głosem, ale teoretycznie mogła zrobić z nią wszystko. Mogła zerknąć do środka i jeśli nie spodobało jej się miejsce krzyżyka, sfałszować głos. Albo wymienić kartę na inną, bliższą swoim poglądom politycznym. Mogła w ogóle jej nie wrzucić. Mogła iść do toalety i wykorzystać ją w całkiem inny sposób... Z drugiej strony, trudno chyba byłoby wymagać, żeby wytachała urnę z lokalu. Zresztą nie wiem, czy to też nie byłoby bezprawne.
Schody. Kilka betonowych lub drewnianych stopni. Rzecz, nad którą się nie zastanawiamy, traktujemy jak naturalną część urbanistycznego krajobrazu, nieszkodliwą, czasem wręcz atrakcyjną, a jednak dla niektórych z nas, są zmorą i przeszkodą nie do pokonania. Dla zdrowych ot, kilka kroków. Dla tych, których los nie potraktował łaskawie schody nabierają jednak całkiem innego, metafizycznego wręcz wymiaru.