Uwaga- konkurs

Od zawsze w moim domu były zwierzęta. Pies- to podstawa, ale oprócz niego coś jeszcze po domu tuptało, lub siedziało w akwarium. Zazwyczaj jakiś chomik lub myszoskoczek, raz żółw, a raz kanarek. Czasem nasze domostwo odwiedzał mniej typowy zwierzak. Mały Dawid, tak samo jak niegdyś mała Mariola, znosił do domu przeróżne nieszczęśliwe stworzenia. A to wróbel zaatakowany przez bezpańskiego kota, a to kawka z przetrąconym skrzydłem... Najbardziej zapamiętałam jeża, późną jesienią znalezionego w parku. Leżał biedaczek na środku alejki w pozycji embrionalnej. Ludzie mijali go obojętnie, co niektóry przesunął uciążliwą przeszkodę butem, inny z irytacją zmarszczył brew... Leżałby tak pewnie jeszcze długo, gdyby nie mój siedmioletni wówczas syn. Przyniósł kupkę sztywnych igiełek do domu, zapakował do swojej czapki, którą kupiłam okazyjnie dzień wcześniej i wziął się za ratowanie Tuptusia. Poprosił mnie o podgrzanie mleka i z cierpliwością godną najwyższego podziwu wkraplał kropelki mleczka do malutkiego pyszczka, za pomocą wyparzonego wcześniej kroplomierza od Xylometazolinu, nie zważając na niezbyt miły zapach, jaki wydawał maluszek. Przez cały wieczór siedziało moje dziecko i wkraplało, wkraplało, wkraplało... Wkropiło prawie całą szklankę mleka, przykryło jeżyka swoim najlepszym szalikiem (zazgrzytałam zębami, ale cóż...) i poszło spać. Przez przymknięte drzwi od jego pokoju, słyszałam jak śpiewa nowemu przyjacielowi kołysanki na dobranoc, fałszując okrutnie. Z rana zażądał, aby pójść do weterynarza. Poszliśmy więc, bo stwierdziłam, że wrażliwość na krzywdę zwierząt i odpowiedzialność za podopiecznych, jest cechą jak najbardziej u dzieci pożądaną. A czym skorupka za młodu nasiąknie... i tak dalej. Z niemałym problemem wyprosiłam wolne w pracy i poszliśmy do lekarza. Dawid troskliwie niósł wciąż śpiącego jeża, a ja udawałam że wcale mi nie żal ani czapki, ani szalika ;) W lecznicy było sporo czworonożnych pacjentów. Usiedliśmy grzecznie i czekaliśmy na swoją kolejkę. Dawid wciąż rozmawiał z Tuptusiem, uspokajał go i pocieszał ;) Gdy przyszła nasza kolej, weszliśmy do gabinetu i syn podał jeżyka lekarzowi. Ten popatrzył dziwnie.- Synku, wiele ja tu nie poradzę... ten jeż nie żyje!- Teraz ja się zdziwiłam.- Jak to? Przecież wczoraj wypił całą szklankę mleka?- Doktor popatrzył z autentycznym zainteresowaniem.-Sam? –No nie, syn wkraplał mleko do pyszczka, przecież to maleństwo...- Chyba że tak.- Uspokoił się weterynarz.- Bo sądząc po stanie tkanek i zapachu, zwierzę nie żyje co najmniej od dwóch dni...
 Lekko zmieszani wróciliśmy do domu, czapkę i szalik wyrzucając po drodze do pierwszego z brzegu kosza na śmieci.

Dlaczego przypomniała mi się ta historia? Bo po czternastu latach znów podgrzewam mleko i wkraplam do małego pyszczka. Tym razem nie jest to jeż i na szczęście rusza się i popiskuje, z czego wnioskuję, że żyje ;) Znalazłam malucha tuż pod płotem. Mała, fukająca cicho kuleczka. Gdybym nie wyszła, aby wymienić deski w płocie, którą złamała któraś z kóz (Zaraza- jak nic), to pewnie skończyłaby jako przekąska jakiegoś kota, lisa czy ptaka. Oto kolejny mieszkaniec „Rapsodii”. Niniejszym ogłaszam konkurs na imię dla umieszczonego poniżej zwierza ;).

  

Nie żal mi ani durszlaka, ani szalika ;)

Głodomorek ;)