Plusy i minusy wynikające z obecności chłopa w domu

No i zostaliśmy sami. Pełen przeciwstawnych uczuć dzień, zakończył się poważną rozmową, między mną i moim mężem. Emilka i jej mama wyjechały zaraz po śniadaniu. Jerzy i Dawid towarzyszyli im jako kierowca i pomocnik, a ja zostałam w domu i oddałam się całkowicie we władanie smutku, łez i użalania się nad sobą. Niby wiedziałam, że Emilka nie zostanie przecież na zawsze. Tak miało i powinno być, ale rozum sobie, a głupie serce sobie. 
Po powrocie późnym popołudniem Jurek nie wiedział jak do mnie podejść. Czaił się, niczym wódz Apaczów przy ognisku wrogiego plemienia ;) Zagajał, proponował sok czy drinka, starał się mnie pocieszyć, nie bardzo wiedząc jak. Sama zresztą nie wiedziałam, ale doceniłam jego starania i od słowa do słowa, pogadaliśmy w końcu szczerze i od serca, tak, jak powinniśmy zrobić już bardzo, bardzo dawno temu. Od tej pory jakoś inaczej zrobiło się w domu. Uśmiechamy się do siebie, w milczeniu nie ma już wrogości czy skrępowania, nie szukamy na siłę wspólnych tematów. Same się znajdują. I to jakie! Jurek zaskoczył mnie jak nigdy w życiu, ale o tym jeszcze sza... ;)

Właśnie. Zaskoczeń jest jeszcze więcej. Na przykład skrzypiąca i niedomykająca się od zawsze tylna furtka przestała skrzypieć i kolaborować z najmniejszym nawet podmuchem wiatru. Choć ma to też minus, bo teraz kozy same nie wyjdą już na leśne pastwisko i muszę je wyprowadzać. Szafka w łazience wisi wreszcie na ścianie, a nie służy jako taborecik, ale sprzątanie po tej małej wydawałoby się robótce, zajęło mi pół dnia. W kuchni nie mogę nic znaleźć, bo Jurkowi obojętne jest czy włoży kubki na półkę z kubkami, czy gdziekolwiek indziej, a cukierniczka wędruje po całym domu. W różnych zaskakujących miejscach znajduję za to skarpetki i inne części garderoby. Ma chłopak przynajmniej dobrą pamięć wzrokową. Ponad godzinę szukałam ulubionej solniczki. Piękna, drewniana, rzeźbiona w olbrzymie tulipany... Zniknęła. Coś mnie w końcu podkusiło i zapytałam Jerzego czy czasem nie widział jej przypadkowo. Owszem, widział. Podał mi lokalizację prawie co do milimetra. W pokoju Dawida, za komputerem, po lewej stronie, obok zapleśniałej kanapki. Na moje pytanie, dlaczego nie przyniósł solniczki do kuchni, spojrzał na mnie wzrokiem urażonej niewinności i poszedł po zgubę. 
Soląc kotlety coś mnie tknęło. Poszłam do pokoju syna i odsunęłam komputer. Tak- macie rację. Kanapka dalej tam leżała...

Lubię gotować i nie sprawia mi problemu szykowanie większej ilości. Cieszę się, gdy smakołyki znikają w męskich żołądkach i odczuwam satysfakcję na widok zadowolonego poklepywania się po brzuchach. Lubię też planować posiłki z pewnym wyprzedzeniem, lecz ostatnio coś złego stało się z moją organizacją. Na śniadanie twaróg i pomidory- hm... pomidory zniknęły. Na obiad leczo- kiełbasa nagle gdzieś się wyteleportowała. Żółty ser do zapiekanki- wyparował... Pojawiają się za to w lodówce puste talerzyki i opróżnione słoiki. Czary jakie, czy co?
Od tygodni zacinała się jedna z kuchennych szuflad. Jerzy naprawił ją w pięć minut. Byłam mu bardzo wdzięczna, bo ile się z nią naszarpałam, to tylko ja jedna wiem. Teraz, za każdym razem, gdy płynnie i bezproblemowo wysuwam szufladę, pieję peany nad mężem moim wspaniałym. Aż do momentu, w którym chciałam rozwałkować ciasto na placek ze śliwkami. No, ale w końcu kto powiedział, że wałka nie można użyć zamiast młotka? A że był pod ręką... Po młotek trzeba by było zasuwać aż do garażu, a życie trzeba przecież sobie ułatwiać, a nie utrudniać...

Dużo jeszcze plusów i minusów przychodzi mi do głowy, ale wiecie co? To jest w sumie fajne. Te małe wady, przyzwyczajenia i niedoskonałości. Ja przecież też nie jestem idealna. Dobrze jest mieć się na kogo obrazić, wydrzeć czasami, pokłócić. Dobrze też mieć się z kim pogodzić, porozmawiać o właśnie przeczytanej książce, czy wspólnie rozwiązać zaistniały problem. Nie ma sensu płakać nad rozlanym mlekiem. Nie ma pomidorów- zrobię z ogórkiem. Leczo w wersji wegetariańskiej będzie jeszcze zdrowsze, a w roli wałka może chwilowo wystąpić butelka z sokiem. I tylko te skarpetki... ;)))