Tolerancja - a głupota "mądrych" ludzi

Łagodna zazwyczaj jak baranek Olka, rzucała dziś łaciną niczym największa patologia, której zabrakło niskobudżetowych, acz wysokoprocentowych napojów. Powodem było zakończenie roku szkolnego. Nie miało na to jednak żadnego wpływu świadectwo Hanki, która oprócz lekkich zarzutów co do estetyki pisma, dostała same pochwały, uśmiechnięte słoneczka i ogólnie rzecz biorąc, stwierdzono że mądra z niej dziewczynka ;)
Hania jest córką mojego kuzyna i właśnie otrzymała promocję do drugiej klasy szkoły podstawowej. Jakoś tak się złożyło, że chodzi do klasy z „prominenckimi” dziećmi. Olka spotykała się na wywiadówkach z paniami doktorowymi, dyrektorowymi i tym podobną choszczeńską „śmietanką”. Na zakończeniu roku szkolnego, po rozdaniu świadectw i nagród, pani wychowawczyni poprosiła rodziców na małe spotkanie przy kawie i ciasteczku. Poinformowała, że w przyszłym roku chcą z tejże klasy zrobić grupę integracyjną. Dołączyć niepełnosprawne dzieci, porozrzucane do tej pory po różnych klasach i zagubione lekko wśród zdrowych kolegów. Po konsultacji z psychologami grono pedagogiczne postanowiło wszystkie dzieci ze zdrowotnymi defektami zebrać razem, aby nie czuły się odrzucone, inne niż wszystkie i żeby uczyły się współżycia z pozostałymi, zdrowymi dzieciakami.
Nie wiem czy to dobrze, czy tak powinno być, nie jestem psychologiem i nie mi wymądrzać się na ten temat. Na zdrowy, chłopski rozum, wydaje mi się że jednak dobrze. Jeden żółty kanarek nie ma szans wśród stada gawronów, ale kilka może jakoś dałoby radę przetrwać. A i gawrony nauczyłyby się tolerancji, wyrobiłyby odruch pomagania innym i ogólnie rzecz biorąc spojrzały na świat trochę innym okiem. Przekonałyby się, że te kanarki tak samo myślą, czują i nie chcą być traktowane niczym dziwolągi. Że są takimi samymi ptaszkami jak one, tyle tylko, że trochę inaczej wyglądają...

Dzieci jest trójka. Dwie dziewczynki na wózkach inwalidzkich i jeden głuchoniemy chłopiec. Wszystkie w tym samym wieku i bez żadnych upośledzeń psychicznych. Wiązałoby się to oczywiście z pewnymi komplikacjami. Dostosowana klasa, dwóch nauczycieli na lekcjach, dodatkowa opieka psychologa, specjalny tor nauczania... Szkoła wszystko zapewnia, potrzebuje tylko pisemnej zgody rodziców dzieci. Olka jako jedyna wstała od razu, gotowa do podpisania dokumentu. Panie dyrektorowe i- o dziwo- panie doktorowe zaczęły wielką debatę, pełną krzyków, oburzeń i protestów. Że obniży się poziom nauczania, że ich dzieci będą „służącymi”, że w tak młodym wieku już zetkną się z takimi nieszczęściami i nie wiadomo jak wpłynie to na ich emocjonalny rozwój... Debata była tak długa i niekonstruktywna, że postanowiono odłożyć decyzję o miesiąc. Chore mamusie zdrowych dzieci mają pomyśleć, podjąć decyzję i zgłosić się do szkoły na początku sierpnia. Ciemnogród i zacofanie!!! Oczywiście nie wszystkie mamy tak zareagowały. Ponad połowa od razu podpisała zgodę, ale ta druga połowa zepsuła Oli całą resztę dnia i nie mogła się nawet biedula pocieszyć doskonałym świadectwem Hani. Hanka zresztą od razu zapowiedziała matce, że jak pozostali się nie zgodzą, to ona prosi żeby przepisać ją do tej integracyjnej klasy, bo chce pomagać, a ten chłopiec, który nic nie mówi jest bardzo przystojny i ma niebieskie oczy ;)

Słuchając sprawozdania Aleksandry, szczególnie o spontanicznych słowach Hani, przeraziłam się wręcz myślą, jak wielką rolę, my- rodzice- mamy w kształtowaniu charakterów naszych dzieci. Dla Hanki nie było żadnego problemu. Dziewczynki na wózkach były po prostu nowymi koleżankami a chłopiec być może kandydatem na kolejnego „narzeczonego”. Nie dzieliła dzieci na zdrowe i chore, lepsze i gorsze, białe i czarne. Nie okazała również jakiegoś specjalnego współczucia, zdziwienia, strachu czy litości. Po prostu przyjęła fakt do wiadomości i już.
I tak się zastanawiam, kto od kogo powinien się uczyć. Nasze dzieci od nas, czy my od nich?