Dorastanie

Czas leci w szaleńczym tempie. Minuty zamieniają się w godziny, te w tygodnie i miesiące i nagle, niepostrzeżenie mam czterdzieści dwa lata. Patrzę w lustro i widzę kobietę dojrzałą, z siateczką zmarszczek pod oczami i gdyby nie to, że niedawno dziewczyny zaciągnęły mnie do fryzjera, z pierwszymi siwiejącymi włosami. Patrzę i myślę- kto to? Ja? Przypominam sobie moje szczeniackie lata. Kłótnie z mamą, wpadki w szkole, podwórkowe szaleństwa... Przypominam sobie małego Dawida. Boże, ile siary mi ten dzieciak czasem narobił ;) Kiedyś, podczas kolędy w domu, opierniczył księdza, który w dobrej wierze dał mu święty obrazek. Powiedział, że tą panią ksiądz może sobie zabrać, a on prosi o obrazek z lamborghini. Albo gdy niania pieszczotliwie nazwała go „misiem”, odpyskował, że w takim razie ona jest żyrafą... Mała Hanka też była dobra. Gdy miała około czterech latek, zachorowała na zapalenie płuc. Olka wynajęła pielęgniarkę, która przychodziła do domu i dawała zastrzyki w biedną, obolałą pupkę. Zwykłe dziecko najwyżej trochę popłacze, ale nie Hanka. Ta- gdy matka wyszła do kuchni po portfel, poszczuła pielęgniarkę psem. Biedna kobieta ledwo uszła cało, a Olka musiała szukać innej przedstawicielki służby zdrowia ;) Nie muszę chyba dodawać, że miała z tym niemałe problemy ;)

Mój Kubełek rośnie wyjątkowo szybko. Wyczytałam, że młode wiewiórki opuszczają dziuplę matki po ok. ośmiu miesiącach, ale samodzielne robią się już po czterech. W połowie lipca same śmigają po drzewach i potrafią znaleźć pożywienie. Wiewiórka osiąga długość ciała od 27 do 35 cm i masę ciała 140-312 gramów. Długość ogona (bardzo ważnej części ciała, dzięki której wiewiórki są tak zwinne i mają doskonały zmysł równowagi) waha się w zakresie od 10 do 16 cm. I ten ogon rośnie u niego najszybciej. Mały, krótki kikucik w ekspresowym tempie zamienia się w okazałą kitę. Wiewiórczy podrostek zaczyna już pierwsze wspinaczki. Najbardziej uwielbia wspinać się na stary, bujany fotel na tarasie. Okryłam go wiekowym prześcieradłem i Kubuś szaleje po nim niczym po okazałym dębie. Lubi też wspinać się na mnie. Piszę te słowa, a mały czarcik siedzi na moim ramieniu i zagląda ciekawie w monitor ;) Butlę odstawiliśmy już dawno. Mleko dostaje tylko na noc. Zalewam nim musli, biszkopty lub banana i wiewiór z apetytem pałaszuje tak, że miseczka fruwa po całej kuchennej podłodze. Wciąż dużo śpi. Potrafi- ni z gruszki, ni z pietruszki- w połowie zabawy zakryć się nagle swoją kitą i usnąć słodko tam, gdzie akurat siedzi ;) Przenoszę go wtedy ostrożnie do kolejnego domku- otrzymanego w spadku po króliku- miniaturce, niegdysiejszym pupilku Hani. 

                                           Ostrzę ząbki na gałązce

                                         Na pręcie od domku też...

 

                                        Świat z góry wygląda ciekawie

Znalazłem jakiś przysmak. Dobrze, że Mariolka nie sprząta za dokładnie ;)

                      U Hani na kolankach też się słodko śpi.

A Wy pamiętacie jakieś śmieszne albo wzruszające momenty z dzieciństwa Waszego, lub Waszych dzieci ?