Pędzą konie po betonie

Poszły ogary w las, pędzą konie po betonie, a moje kozy poszły zwiedzać wioskę. Ogary pognały pewnie za zwierzem, konie – hm... nie mam pojęcia, ale nie podejrzewam, żeby z własnej woli po betonie ganiały, kozy natomiast wyruszyły na poszukiwanie cienia. Ukrop był wczoraj iście piekielny. Żar lał się z nieba, a wietrzyk wziął sobie wolne. Rano, jak co dzień, kozy poszły na łąkę. Włączyłam pastucha, pomachałam Mandarynce i wróciłam do domu. Jakże wielkie było moje zdumienie, gdy tuż po dziesiątej do drzwi załomotał Robaczek i oświadczył, że moje rogacze pałaszują właśnie jego marchewki. Pognałam pędem (wiewiór poszedł do klatki)- eee, przesadzał. Leżały sobie spokojnie pod drzewami i odpoczywały. Jak sforsowały elektrycznego pastucha? Pojęcia nie miałam. Zabrałam kozy, które wyjątkowo grzecznie ruszyły za mną i same, z własnej, nieprzymuszonej woli poszły do obory. Chyba po prostu za gorąco im było na łące. Rzeczywiście- cienia tam nie uświadczysz. Po jakimś czasie zaczęły meczeć, więc znów zaprowadziłam je na pastwisko. Pastuch poświstywał, był więc okej. Wyłączyłam go, włączyłam ponownie, pomachałam Mandarynce i udałam, że wróciłam do domu. Zaczaiłam się za krzewami czarnego bzu, które wraz z czeremchą i dziką różą porastają gęsto brzeg lasu. Nie czekałam długo. Po kilku minutach kozy podeszły do ogrodzenia. Niczym najsprytniejszy złodziejaszek, Zaraza położyła się na ziemi i przeczołgała pod elektrycznym kablem. Cytryna bez ponaglania poszła w jej ślady. Mandarynka trochę się wahała (podejrzewam, że poprzednim razem pastuch trochę smagnął ją po grzbiecie), widząc jednak truchtem oddalające się w stronę lasu towarzyszki, padła na glebę, szurnęła brzuchem, wierzgnęła kopytkiem i pognała za matką i ciotką. A ja pognałam za nimi ;) 
Pozwoliłam dziewczynom popaść się trochę w lesie. Z przyjemnością oddychałam leśnym chłodkiem, a żeby nie obijać się tak całkiem perfidnie, nazbierałam kilka naręczy kwiatów czarnego bzu. Po godzinie złapałam Zarazę za obrożę i wróciłyśmy do domu. Kozy poszły do sadu, gdzie nie było już takiego skwaru, a ja wypuściłam Kubła z klatki i nastawiłam bzową naleweczkę, zostawiając kilka baldachimów na kolację.

Zrobiłam ciut gęstsze ciasto naleśnikowe. Trzymając za łodyżkę maczałam baldachim w cieście, kładłam na gorący olej, nożyczkami obcinałam ogonek, przewracałam na drugą stronę i gotowe ;) Można posypać cukrem pudrem. Ja zjadłam z porzeczkową konfiturą, której kilka słoiczków pozostało jeszcze po Frani. Ogonkami zajął się Kubuś. No, na jednego wystudzonego placuszka też się załapał ;) Swoją drogą, trzeba będzie wziąć się za przetwory. Truskawki na razie zjadam na bieżąco, nie ma ich za wiele. Czereśnie jeszcze niedojrzałe, choć szpaki już czają się na darmową jadłodajnię ;)

Po kolacji wyczesałam zgrzebłem wszystkie dziewczyny. Po leśnych harcach ich sierść była zmierzwiona i pełna łopianowych rzepów. Spostrzegłam później, że jaskółki i jakieś inne ptaszki (chyba kopciuszki), zbierały z podwórza wyszarpane przeze mnie kudły i w swych dzióbkach zanosiły do własnych domków. Tak mnie wtedy naszło- że to właśnie na wsi jest fascynujące. Nic się nie marnuje. Czerstwy chleb zjedzą kozy lub kury sąsiadów, nać i obierki tak samo, deszczówka spływa z rynien do wielkich beczek i używana jest później do podlewania. Okazało się, że nawet wyczesana kozia sierść posłużyć może innym.

I ostatnia, choć najważniejsza dla mnie wiadomość z dzisiejszego dnia. Na początku lipca przyjeżdżają z Przemyśla moje chłopaki! Jurek załatwił sobie długi urlop, a Dawid będzie miał wakacje. Nie mogę się doczekać!!!

Ps. Ulubione ostatnio miejsce łotrzyka ;)