Post o przysmakach i łakomczuchach

Niektórzy jedzą aby żyć, inni żyją aby jeść. Ja- niestety- zaliczam się chyba do tej drugiej grupy. W moim domu panuje swoisty podział żywieniowy. Jurek jest mięsożerny. Kotlety, spaghetti, drób, pieczenie i tym podobne rarytasy. Dawid z kolei uwielbia dania mączne i ziemniaki w każdej postaci. Pierogi, pyzy, makarony... Ja jem wszystko. No, może z wyjątkiem czerniny, bo jakoś nieciekawie mi się kojarzy. Lubię też gotować. Czasem mam ochotę poeksperymentować i zrobić jakiś nietypowy obiad, jednak moi mężczyźni to proste dusze. Łosoś w cieście francuskim? Może być... ale jakbyś tak dorsza w panierce zrobiła... Owoce morza z makaronem? Pogrzebią widelcem w talerzach, a później nawalą do makaronu twarogu i zażerają się niczym kawiorem lub truflami ;) Odkąd mieszkam na wsi i nie mam komu gotować, zadowalam się byle czym. Grzanka z serem, czasem zupa... Dziś nie mogłam się jednak pohamować i narobiłam pierogów z truskawkami.

Lubię lepić pierogi. Zajęcie mało kłopotliwe, choć nieco czasochłonne. Palce sklejające kawałki ciasta żyją swoim życiem, a głowa ma wolne i myśli mogą swobodnie dryfować w dowolnym kierunku. Nalepiłam z pięćdziesiąt. Połowę zamroziłam z myślą o chłopakach, a moje myśli zadryfowały do marketów. Pamiętam, że w Przemyślu na zakupy jeździłam codziennie. Czasem nawet kilka razy dziennie. Niekoniecznie z potrzeby. Często po jakąś zachciankę, po chipsy których reklama akurat leciała w telewizorze, dla zabicia czasu... Rachunki zawsze kręciły się między pięćdziesiąt a sto złotych. Teraz robię zakupy raz w tygodniu. Kosz zazwyczaj wypełniony jest po brzegi, przy kasie płacę bajońskie, wydawałoby się sumy, lecz ku mojemu zdziwieniu bilans wydatków jest wyraźnie na plus. Na lodowce zawsze wisi przyczepiona magnesem kartka, na której na bieżąco notuję co się kończy, czego brakuje i co potrzebuję. Zarówno z artykułów żywieniowych, jak i chemicznych. Kupuję większe opakowania. Mąki, cukru, oleju, ręczników papierowych... Pieczywo i wędliny porcjuję i mrożę. Jednorazowo zapłacę więcej, ale w perspektywie czasu oszczędzam całkiem niemałe kwoty. Gdy pomyślę ile jedzenia wyrzucałam w Przemyślu, jestem wściekła sama na siebie!

Ostatnimi czasy do grupy, która żyje aby jeść, dołączył mój wiewiór. Odkąd otworzy ślipia szuka jedzenia. Pierwsze kroki kieruje do michy, później biega po domu, zagląda w zakamarki i pojemniki, i chwyta w łapki wszystko co znajdzie. Próbuje, czasem zje, czasem wyrzuci i leci szukać dalej. Mógłby chyba chrupać i ciamkać cały Boży dzień ;)

Już nie jest bezbronnym Kubusiem. Prawdziwy z niego Pan Kuba. Zaczęłam powolutku wypuszczać go na podwórko, choć z oka go wtedy nie spuszczam. Oprócz starego, leniwego kota Robaczków, żadne domowe drapieżniki nie kręcą się w pobliżu, ale jastrząb, albo jakaś inna zaraza z lasu mogłaby go chapnąć w jednej sekundzie. Zresztą on też ma chyba stracha, bo nie wypuszcza się poza podwórko. Czasem wspina się na drzewa w sadzie, ale ja w panice ściągam go wtedy z powrotem. Jak zdążę oczywiście. Jeśli nie, kuszę go jakimś smakołykiem, a łobuziak skacze wtedy na łeb, na szyję. Hm... często na moją szyję ;)

Zaczynam bać się dnia, w którym nie da się już niczym skusić...