I bomba pierdykła. Czy nie...?

Byłam dziś nad jeziorem. Znajduje się ono ze dwa kilometry od domu, w środku lasu. Wzięłam psa, ręcznik i poszłyśmy sobie spokojnym spacerkiem. Usiadłam na mostku, byle jak zbitym przez jakiegoś wędkarza i kontemplowałam przyrodę. Jeziorko, pewnie polodowcowego pochodzenia, jest niewielkie. O regularnym kształcie, brzegach porośniętych tatarakiem i czystym, zielonym, gładkim lustrze. Co jakiś czas, ryby i ważki tworzyły na lustrze zawirowania. Malutkie punkciki zamieniały się w coraz większe okręgi. 
Tak samo stało się z moim blogiem. Najpierw pisałam dla siebie, później dla niewielkiego grona rodziny i znajomych, w końcu trafiłam do Was. Siedziałabym nad tym jeziorem pewnie do samej nocy, gdyby nie nieco mniej przyjemny aspekt nadwodnego ekosystemu. Zaczęły kąsać mnie gzy. Końskie muchy, ślepaki, czy jak tam jeszcze inaczej nazywają się te potwory, które istnieją chyba tylko po to, aby utrudniać życie tak ludziom, jak i zwierzętom. Kąsały mnie również, trochę irracjonalne właściwie, wyrzuty sumienia, dlatego post mój dzisiejszy będzie Fenistilem na moje serce.

Drogie Dziefczyny. Hm... zaczynam „kwokać” tak jak Wy ;) Pozwólcie, że się przedstawię i gwoli ścisłości wyjaśnię kilka spraw. 
Nazywam się Joanna Kupniewska i jestem autorką powieści „Dysonanse i harmonie”. Żadną znaną pisarką, broń Boże celebrytką- zwykłą kobietą, która wydała swą debiutancką książkę. Powieść, ku mojej radości (i zdziwieniu) bardzo szybko rozeszła się w mojej rodzinnej miejscowości (czyli Choszcznie właśnie), oraz okolicach i moje czytelniczki czując niedosyt, molestowały mnie o więcej szczegółów, więcej Mariolki, więcej „Rapsodii”. Wpadłam więc na pomysł prowadzenia bloga. Nie ukrywam, że pod wpływem Waszych blogów, które podczytywałam sobie cichaczem i z wielką przyjemnością. Wasze komentarze i zaangażowanie spowodowały, że zaczęłam się zastanawiać, czy aby na pewno czytałyście profil Marioli i informacje na bocznym pasku. Dlatego też, na wszelki wypadek, poczuwam się do obowiązku wyjaśnienia kilku spraw. 
Mariola jest moim alter ego. Mam albo bujną wyobraźnię, albo początki schizofrenii, bo pisząc, całkowicie wcielałam się w jej postać. Jej przemyślenia są moimi przemyśleniami, jej uczucia moimi, jej łzy- zarówno te ze wzruszenia, jak i z wściekłości- również. Blog zaczął się jako swoiste dopełnienie książki. Opisałam w nim to, co pominęłam w powieści. Chciałam aby czytelnicy lepiej poznali bohaterkę „Dysonansów i harmonii”. Aby w jakiś sposób zaprzyjaźnili się z nią, mogli z nią porozmawiać... Aby poczuli, że jest taką samą kobietą jak one same, ich sąsiadka, pani z poczty, czy dawno niewidziana koleżanka, a nie wyidealizowaną postacią z papierowych stron. Liczne maile do Mariolki utwierdziły mnie w słuszności tego pomysłu. 
Z biegiem czasu blog stał się nie Mariolki, tylko mój własny. Cała otoczka, akcja i imiona postaci są fabułą książki, ale wszelkie głębsze przemyślenia powstawały spontanicznie na skutek jakiegoś autentycznego zdarzenia. A to problemu w pracy (jestem fizjoterapeutką), a to rzuconego mimochodem zdania, które mnie wzruszyło lub zbulwersowało, a to sytuacji której byłam świadkiem lub czynnie w niej uczestniczyłam. Na poszczególne posty miały też wpływ rzeczywiste zdarzenia z miejsca mojego zamieszkania i rodzinne zamieszania (Hania i Michalina są moimi najprawdziwszymi siostrzenicami. Ich wariactwa zostały trochę ugładzone, bo w życiu nie uwierzyłybyście, co te dwa czorty potrafią ;)) Tak więc postaci też nie są właściwie wyssane z palca. Są sumą postaci realnych, które otaczają mnie na co dzień. Jurek i Dawid są, wyolbrzymionymi sporo, moimi własnymi mężczyznami, choć niestety Ajrona musiałam już sobie wymyślić ;) Jerzy sapie nieco, że z tak rozbudowanym PR-em, stanie się wkrótce najbardziej znienawidzonym Jerzym w okolicach ;) Anna i Aleksandra to moje siostry, kuzynki i koleżanki. Całkowicie prawdziwy był wiewiór i wszystkie emocje z nim związane. Podobnie z psem, który leży właśnie obok mnie, wymordowany po kąpieli w jeziorze. Tak samo prawdziwa jest Emilka, choć oczywiście inaczej ma na imię i jej sytuacja w rzeczywistości była jeszcze gorsza niż ta przedstawiona w powieści. Obawiam się, że każda z Was zna taką Emilkę, dlatego też uznałam ten wątek za jeden z najważniejszych problemów poruszanych w książce. Gospodarzenie na „Rapsodii” jest po części moje własne (przetwory, sery, nieudany miód z mniszka o konsystencji betonu, itp.) a po części opisem życia na zaprzyjaźnionym gospodarstwie agroturystycznym. Więc również bez ściemy i wymyślania z kosmosu.

Jak pewnie zauważyłyście, post z 21 lipca jest wpisem podsumowywującym (jest takie słowo? Hm... pisarka...;)) Blog zahaczył o mniej więcej 1/3 książki i właśnie się kończy, co nie znaczy, że nie będę do Was zaglądać ;) Uzależniłam się od Waszego pisania ;)Całkiem zresztą prawdopodobne, że nie wytrzymam i pomimo podjętej decyzji, dalej będę się spowiadać lub wyżywać, kontynuując blogowanie;)

Hano, jestem pełna podziwu dla Ciebie i pozostałych dziewczyn. Z Waszą inteligencją, poczuciem humoru i niezwykłą wręcz empatią jesteście naprawdę niesamowitymi kobietami. A Ty jesteś prawdziwą PrezesKurą. Mało kto potrafiłby tak skupić dookoła siebie tylu niezwykłych ludzi.
Bardzo się cieszę, że Pani PrezesKura zgodziła się przyjąć i zlicytować na rzecz Skarpety autorski egzemplarz mojej powieści, z nabazgraną (niczym kura pazurem) na pierwszej stronie dedykacją dla wspaniałych kobiet, jakie tu poznałam.

Mam szczerą nadzieję, że nie czujecie się zmanipulowane, ani nic w tym stylu. Od samego początku na bocznym pasku i w profilu Mariolki wszystko było jasno napisane. Tym bardziej miło mi, że tak żywo i entuzjastycznie reagowałyście na moje kolejne posty. Powieść napisana jest w podobnym tonie i stylu jak powyższy blog, miejscami przemycone są jej fragmenty. Jeśli blog przypadł Wam do gustu, mam nadzieję, że spodoba się również książka.
Pozdrawiam Was serdecznie i życzę wszystkiego najlepszego.

Ps -Jeśli macie chwilę czasu i chęć przeczytania fragmentu powieści, zapraszam tutaj.