Sianko, maliny i trochę krwi

Robaczkowi w końcu udało się zakończyć sianokosy. Pogoda się ustabilizowała, deszcz postanowił odpuścić, a słonko dokończyło procesu suszenia skoszonej trawy. Całe wczorajsze popołudnie Piotrek z Dawidem zwozili pokostkowaną trawę, której sporą ilość kupiłam od sąsiada na zimową paszę dla kóz. Mimo niedzieli w „Rapsodii” nie było dziś leniuchowania. Zapowiadają kolejne opady i siano koniecznie trzeba było zapakować pod dach. Po jedenastej zjechała ekipa, i w skwarnej i dusznej aurze wzięliśmy się do roboty. Po pół godziny mężczyźni wygonili mnie, stwierdzając po chamsku, że tylko im przeszkadzam i lepiej może za strawę jakąś bym się wzięła? ; )W związku z tym, że strawą- jak zwykle- zajęła się Olka, ja postanowiłam udawać, że ogarniam obejście ; ) Chodziłam sobie z konewką, podlewałam surfinie i pelargonie, oskubywałam zeschnięte kwiaty i przysłuchiwałam się rozmowom. Prawym uchem słuchałam robotników fizycznych, a lewym robotników kulinarno- sadowniczych. 
Oj, uśmiałam się ; ) Piotrek i Dawid podrzucali na stryszek obory kostki siana, a Anka odbierała i próbowała jakoś sensownie upakować je na niewielkiej przestrzeni. Obrazek żywcem wzięty z „Samych Swoich” Tak też pewnie skojarzył się chłopakom, bo zaczęły się okrzyki. –Anka, pomóc ci?- Nie- No to ci pomogę... ;) Na widok kota sąsiadów, Dawid zaczął parodiować nieocenionego Pawlaka- Wicia wierzchem jedzie- Nie może być? Na kocie? I tak sypali cytatami wśród wybuchów śmiechu. Anka straszyła, że sąd sądem a sprawiedliwość musi być po jej stronie, a na stryszku rosła góra zimowych zapasów dla kóz. A Wy macie jakieś ulubione cytaty z filmów lub książek, które na dobre weszły do Waszego codziennego życia?
Z kuchni dobiegały odgłosy...hm... kuchenne ;) W piekarniku dochodził placek z truskawkami (Mika, nie zrobię jednak Twojego dżemu, wyżarli mi resztkę truskawek... ;)) a Ola podśpiewywała pod nosem i żonglowała patelniami smażąc naleśniki na obiad. W sadzie dziewczynki zbierały owoce do naleśników. Maliny i poziomki pięknie obrodziły.

 Winogrona, posadzone dwa lata temu też wyglądają obiecująco.

Hania tłumaczyła Michalinie zasady funkcjonowania łańcucha pokarmowego.- Kura je robaki, później znosi jajko a człowiek zjada jajko. Kurę też. Więc człowiek jest najważniejszy, rozumiesz? Miśka nie zgodziła się ze starszą siostrą. – A komar je człowieka, więc to komar jest najważniejszy... ;)

I tak sobie płynął dzionek spokojnie. Do szesnastej. Po obiedzie i kawce Dawid z dziewczynkami poszli na łąkę przyprowadzić kozy. Wrócili z wielką orkiestrą. Mandarynka kulała i meczała, Hanka i Miśka ryczały wniebogłosy, a Dawid starał się uspokoić wszystkie kobiety. Okazało się, że najmłodsza kózka zaplątała się w drut kolczasty. Nie pozwalała się uwolnić, szarpała i miotała się ze strachu i Dawid miał niemały problem z odplątaniem cholerstwa z jej nogi. Dość mocno zraniła sobie tylną pęcinę. Opłukałam ranę wodą utlenioną i zrobiłam prowizoryczny opatrunek, ale jutro musowo trzeba będzie wołać weterynarza. Cytryna była nieczuła, ale nawet Zaraza patrzyła z niepokojem.

Skąd do cholery, wziął się drut na mojej łące??? Zanim wypuszczę kozy, będę musiała porządnie przeczesać łąkę ze śmieci. A przy okazji brzeg lasu z puszek po piwie, plastikowych butelek i innych syfów pozostawionych przez miłujących naturę ludzi. Szlag!