Fotorelacja monotematyczna nr 3

Nie wiem, jak to się zaczęło. Może wypadłem z gniazda, może matka mnie odrzuciła, może zadziałały jakieś inne czynniki, niemożliwe teraz do odkrycia. Natura rządzi się własnymi, czasem okrutnymi prawami. Mnie skazała na śmierć. I zginąłbym pewnie z zimna lub w żołądku jakiegoś zwierzęcia, gdyby nie wmieszał się człowiek.

Na przekór przeznaczeniu rosłem szybko i zdrowo. Nie pamiętam smaku matczynego mleka, ale to którym karmił mnie człowiek, powodowało że mój talerz gwałtownie zmniejszał swe rozmiary.

Zamiast w ciasnej, ciemnej dziupli, jak z pewnością moi bracia i siostry, spałem w apartamencie ze słonecznego szalika. Po krótkim czasie apartament zmienił się w dywanik.

Początkowo nie wiedziałem do czego służą gałęzie. Nie miał kto nauczyć mnie wspinaczki. Nie mogłem obserwować jak moja mama z gracją i wdziękiem przeskakuje z miejsca na miejsce, a człowiek nie nadawał się w tym zakresie na nauczyciela. Pewnie łamałyby się pod nim nawet najgrubsze konary... Matka Natura poczuła chyba wyrzuty sumienia, bo gdy tylko poczułem pod pazurkami szorstką korę leśnego drzewa, wiedziałem co mam robić.

Gdy ujrzałem wielką przestrzeń dookoła siebie trochę mnie zatkało, ale już po chwili wyruszyłem na poszukiwanie przygód.

Zamiast przygód, pod drzewem znalazłem coś pysznego. Znalazłem sam. Nikt nie podał mi z ręki ani na talerzu, nie pachniało człowiekiem, było smaczne, naturalne i wiedziałem, że to właśnie od dziś będzie moja dieta. Nie brokuły ani marchewka, nie banany czy musli (których zresztą człowiek napakował mi do budki tyle, że starczy co najmniej na tydzień), lecz to co znajdę. Nasiona, ziarna, orzechy..., to, czym zechce obdarować mnie Natura.

Ledwie zdążyłem zjeść, gdy większy człowiek zapakował mnie do kieszeni i poczułem, że wspinamy się do góry. Hm... sam zrobiłbym to dużo szybciej... Po jakimś czasie zatrzymaliśmy się i człowiek zaczął wykonywać dziwne manewry. Stukał, pukał, hałasował... A mniejszy człowiek, ten który został na dole, darł się: Mocniej przywiąż, trochę w prawo, nie... za dużo... 

W końcu ten większy wypuścił mnie z kieszeni i włożył prosto do mojego domku. Rozejrzałem się. Pachnące sianko, prowiancik... Całe szczęście, że człowiek nie włożył do środka żółtego dywanika, choć miał taki plan.
Duży człowiek zlazł z drzewa i poszedł na ryby, a mniejszy stał jeszcze ze dwie godziny i, choć przecież deszcz nie padał, miał mokrą twarz. Wyjrzałem na zewnątrz...

 Nie zobaczyłem tiulowych firanek, białego sufitu ani podłogi z paneli. Zobaczyłem firany z zielonych liści, błękitny sufit z grzejącym ciepło żyrandolem i aksamitny dywan z traw. Odetchnąłem pełną piersią. Jestem wolny...

PS Kolejny dzień- wieczór. Przepraszam, że tak długo trzymałam Was w niepewności. Ten post zaczęłam pisać już wczoraj, ale nie udało mi się skończyć. Ryczałam jak głupia, mimo że w głębi serca wiedziałam, że tak właśnie powinno być. Przed chwilą wróciłam z lasu (he, he- nie zdziwiłyście się z pewnością) i już odpowiadam na Wasze zapytania. Dawid patrzy na mnie z lekkim politowaniem, ale co on tam wie... mężczyzna. Wy rozumiecie prawda?