Alles gut, alles klar ;)

Znacie to uczucie, gdy spodziewacie się burzy, a wychodzi słońce? Gdy właśnie powiesiłyście tonę pranie na dworze, a zza horyzontu wyłania się czarna, posępna chmura, zwiastująca co najmniej potop? Lecicie w panice, boso i z rozwianym włosem, aby to cholerne pranie ściągnąć z powrotem, z obawą patrzycie w niebo, a z chmurzyska pozostał jedynie łagodny obłoczek... Albo z innej beczki. Dostajecie wezwanie do szefa. Idziecie powoli, z opuszczoną głową, robiąc po drodze rachunek sumienia. Co zbroiłam? Czego znowu będzie się czepiał? Niby czujecie się niewinne, ale wiadomo- szef ma zawsze rację i jak chce, to zawsze znajdzie coś, o co może zmyć Wam głowę. Pukacie do drzwi, wchodzicie niepewnie, nastawione na burzę z piorunami, a szef proponuje Wam podwyżkę, samochód z przystojnym kierowcą i karnet na SPA. No... trochę poleciałam, ale wiecie o co chodzi ;)

Tak też poczułam się, czytając Wasze komentarze pod ostatnim postem. Spodziewałam się dymu, piorunów, może nawet trochę hejtu... Nie doceniłam Was! Z przyjemnością będę kontynuować bloga. Za jakiś czas. Być może któraś z Was będzie chciała przeczytać książkę, aby więc nie spojlerować i zapewnić Wam przyjemność z czytania, wstrzymam się trochę.

Przedstawiam się więc po raz kolejny ;)))
Nazywam się Mariola Mężyk. Jestem zamężna, zadzieciona i zapsiona. Przeprowadzam się na wieś i otrzymuję jeszcze więcej dziwnych przymiotników. Zakoziona, zaświniona (ups) i zawetowana. Rycząca czterdziestka. Ryczę ze śmiechu, ze wzruszenia, ze złości i z bezsilności. Prowadzę skomplikowane dyskusje ze swoimi przyjaciółkami i jeszcze trudniejsze sama ze sobą. Czasem robię z igły widły, a czasem wręcz odwrotnie- nie rozumiem problemów, które dla innych są powodem do wiecznego narzekania. Bardzo Was polubiłam i cieszę się, że Wy polubiłyście mnie. Na chwilę znikam- ale uwaga- wrócę ;)