Kalejdoskop made in China

Będąc dzieckiem, czyli dawno, dawno temu, uwielbiałam bawić się kalejdoskopem. Trach-trach, przekręcałam długą tubę, przykładałam do oka i podziwiałam kształty tworzone przez małe, kolorowe szkiełka. Jeden obrót- kwiat rodem z baśni z 1001 nocy. Drugi- dziwaczna, pięcioramienna gwiazda. Wystarczyło potrząsnąć, stuknąć, przekręcić o kilka stopni i obrazy zmieniały się w okamgnieniu. Bardzo rzadko schemat się powtarzał, wciąż było coś nowego, innego, nieznanego i zaskakującego.

Czasem wydaje mi się, że moje życie to kalejdoskop, którym bawi się jakieś mistyczne, wielkie dziecko, a ja bezwolnie tkwię w tubie i zdana jestem na przypadkowe kaprysy losu.
Trach-trach, mała dziewczynka ucieka przed gęsią, która syczy i usiłuje skubnąć ją w pięty. Ciocia Frania zerka przez kuchenne okno, rodzice zrywają jabłka z drzew, a Anka śmieje się do rozpuku siedząc w krzakach porzeczek. Trach-trach- wypadek samochodowy. Młoda Mariola zostaje sierotą. Kolorowe szkiełka ciemnieją i układają się w przerażające kształty dwóch trumien. Trach- trach, absolwentka szkoły pielęgniarskiej wychodzi za mąż za przystojnego księgowego, podejmuje pracę, za chwilę ją zawiesza i rodzi słodkiego bobasa o blond loczkach, który staje się całym jej światem...
Później kolorowe szkiełka zamierają. Mistyczne dziecko nudzi się chyba swoją zabawką i na kolejne dwadzieścia lat odkłada ją do najciemniejszego kąta szuflady. Gdy przypomina sobie o niej ponownie, Mariola ma już ponad czterdzieści lat, jej mąż jest uznanym i dobrze zarabiającym programistą komputerowym, a dorosły syn gości w domu jedynie w weekendy.
Trach-trach, miasto zamienia się w wieś, a spokojne życie w jazdę bez trzymanki na szalonym rollercoasterze. Albo mityczne dziecko zwariowało i kręci kalejdoskopem niczym starym młynkiem do kawy, albo, co bardziej prawdopodobne, kalejdoskop- pewnie made in China – zepsuł się i sam wyczynia przeróżne cuda, zmieniając układ szkiełek z prędkością karabinu maszynowego.

W obejściu pojawia się koza. Za chwilę jeszcze dwie. Mały, rudy osesek usypia na mojej dłoni, za chwilę znika. A właściwie zamienia się w 40-kilowego wietnamka. Mąż przyjeżdża i zanim się dobrze rozpakuje, wyjeżdża w kłótni i obrazie majestatu. Pojawia się za to dawno zapomniany obiekt westchnień ze szczenięcych lat... Czeski film normalnie;)
Ajron... Mężczyzna ze snów. I to, cholera, gorących snów... Mimo wszystko opłacało się zadbać o paznokcie, bo doktorek przyjeżdża prawie każdego dnia. Nawet nie udaje już, że w trosce o zwierzęta ;) Mandarynka w pełni wróciła do zdrowia, Boczek czuje się jak u siebie. Ostatnio pokłócił się z Sabą o miejsce przy bujaku. Gdy tylko zobaczy otwarte drzwi od tarasu, pakuje się do kuchni i ponaglającym chrumkaniem upomina się o smakołyki. Jego zachowanie wskazuje wyraźnie, że wcześniej mieszkał wśród ludzi. Wręcz dziwił się, że ma spać na słomie w oborze, obok kóz. Będę musiała oduczyć go wchodzenia do domu, bo nie nadążam z myciem podłóg. Odwrotnie za to z psem. W Przemyślu Saba miała swój własny fotel w dużym pokoju, a teraz najczęściej i najchętniej śpi właśnie w oborze, lub na tarasie. W ogóle nie ciągnie jej do domu i czasem, na przykład w deszcz, czy silny wiatr, prawie na siłę wciągam ją do salonu ;)
Dawid nieco niechętnie spogląda na doktorka. Nie podobają mu się nasze przesiadywania na tarasie ze szklankami soku lub kawy, wybuchy śmiechu płoszące szpaki z drzew, ani długie rozmowy o wszystkim i niczym. Mnie się za to podobają. Chyba nawet trochę za bardzo... Tak łatwo się z nim rozmawia. Równie łatwo milczy. I te dawno zapomniane uczucia... Miękkie kolana, radosne podniecenie gdy słyszę parkujący samochód lub idiotyczny wstyd gdy zbyt długo na mnie patrzy z błąkającym się na ustach uśmiechem i podejrzanym błyskiem w oku.

Jurek śle maile. Początkowo suche i informacyjne, ostatnio zmienia się jednak ich forma i wydźwięk. Chyba zaczyna dojrzewać, tęsknić... Coś zaczyna się zmieniać, ale czy nie za późno?

Ostatnio jednak kalejdoskop made in China przegiął pałkę. A to za sprawą Olki. Pamiętacie moje opowieści o Emilce? Małej dziewczynce, która stała się najwyższym priorytetem Ani. Pierwszy raz o małej, bitej dziewuszce usłyszałam w połowie maja link. O jej nieciekawych losach pisałam tu i tu. Anna wciąż nie może znaleźć dla małej domu zastępczego. Ojciec w areszcie, matka w szpitalu, a bidula w izbie małego dziecka, bo nie ma w pobliżu żadnych krewnych. Szalona Aleksandra- matka Polka-wpadła na idiotyczny pomysł, podchwycony natychmiast przez pozostałe dziewczyny.
„Rapsodia”.
Oczywiście, że szkoda mi dziecka. Współczuję jej z całego serca i niejedną łzę wylałam słuchając opowieści Anki. Ale ja??? Tutaj??? Jak??? Olka postawiła mnie pod ścianą.- Kozę przygarnęłaś, wiewiórkę odchowałaś, teraz świnię... Dziecka nie weźmiesz?- Ale przecież dziecko to nie to samo co koza czy świnia. Tak trudno czasem dbać i wychować na ludzi własne dzieci, a co dopiero obce i z tak tragicznym bagażem doświadczeń, mimo bardzo niewielu lat. Nie wiem, czy poradziłabym sobie z takim wyzwaniem, a tutaj nie może być mowy o pomyłce, czy metodzie prób i błędów. To mały, nieszczęśliwy człowiek i nie mogę jej unieszczęśliwić jeszcze bardziej.

Zasłoniłam się prawem. Przecież nie mogę sobie ot, tak, wziąć na wychowanie dziecka. Są przepisy, wymagania i to bardzo restrykcyjnie przestrzegane. Anka szybko wytrąciła mi broń z ręki, twierdząc z całą pewnością, że ona i zaprzyjaźniony mecenas poradzą sobie ze wszystkimi kwestiami prawnymi. Matko jedyna! I co ja mam teraz zrobić?
Dziewczyny dawno już pojechały, a ja biję się z myślami.- Nie, nie ma mowy. Nie poradzę sobie. Jestem za wygodna, za stara... Za mało mam zajęć w gospodarstwie? Mało mam własnych problemów? Czy ja jestem jakaś cholerna Matka Teresa, żeby brać na własne barki wszystkie nieszczęścia tego świata? Nie... absolutnie, nie ma mowy...
A moje sumienie odpowiada- wymówki, wymówki, wymówki...

Cóż jeszcze wymyśli świrnięty kalejdoskop? W jakie kształty ułożą się cholerne szkiełka? Co czeka mnie jutro? Za tydzień, rok? Matko jedyna...