Pokemony i Matrix

Cuda wianki, czeski film i w ogóle świat zwariował!
Przyjechała do mnie Olka z dziewczynkami. Miśka kulturalnie przyszła i dała buziaka na powitanie, a Hanka machnęła tylko ręką i poleciała na łąkę, krzycząc coś o mieczu sprawiedliwości i trawiastym Virizonie, który podobno świetnie walczy. Stojąc jak wryta i wpatrując się w Hanię, która latała zygzakiem pomiędzy kozami trzymając przed sobą swojego smartfona, musiałam mieć wybitnie durną minę, bo Aleksandra spojrzała na mnie z politowaniem.

-No, Virizona i Keldeo jeszcze do kolekcji potrzebuje.
Zamyśliła się na chwilę.
-Po Keldeo nad Drawę pewnie poleci, bo to wodny. Dobrze, że ciuchy na zmianę wzięłam...
Zdurniałam jeszcze bardziej i ze zdziwienia otworzyłam paszczę.
-A ty co? Wujek Down dał w prezencie dodatkowy chromosom?

Po czym nie zwracając już więcej na mnie uwagi poszła do kuchni. Jeszcze raz spojrzałam za Hanią. Wydarła się głośno- nie wiem czy ze złości, czy z radości że złapała tego całego Vira, bo kozy zsolidaryzowały się z nią i darły japę równie głośno. Może wkurzyły się, że gówniara najlepszą trawę depcze. Zaraza nawet ruszyła groźnie na dziewczynkę, ale Hanka już gnała w kierunku lasu, wymachując swoją komórką niczym jakimś wykrywaczem min. 
Dorwałam Miśkę.

-Skarbie, gdzie pobiegła Hania?
-Na polowanie.
-Na polowanie? A na co?
Miśka zmierzyła mnie wzrokiem, który z pewnością odziedziczyła po matce. Głupio mi się zrobiło. Żeby smarkata tak patrzyła na starą ciotkę...
-Ciociu! Na pokemony przecież! Hanka obiecała, że da mi Pikachu! 
Pochwaliła się dumnym głosem.
-A ty nie polujesz? Nie możesz sobie sama złapać tego pikacza?
-No co ty, przecież nie mam jeszcze komórki.
Zasmęciła się czterolatka.
-A do tego jest potrzebny telefon?
Zdziwiłam się niepomiernie. Michalina nie zaszczyciła mnie odpowiedzią, znów powtórzyła swe piorunujące spojrzenie i zdegustowana moją niewiedzą wróciła do zabaw z Boczkiem. A ja znowu się rozdziawiłam. 
Przypomniałam sobie, że lata temu mały Dawid oglądał bajki o pokemonach, zbierał jakieś naklejki, czy żetony i urządzali z kolegami jakieś dziwne bitwy. Idiotyczna była ta bajka jak cholera. Ale przecież nie widziałam u Hanki żadnych gadżetów!?

Po wyjeździe dziewczyn kliknęłam temat w necie. I okazało się, że jestem naprawdę durna. Świat cały się zachwyca, gra połowa ludzkiej populacji w różnym wieku, a ja pierwszy raz w życiu usłyszałam o tej dziwacznej zabawie. 
W skrócie chodzi o to, żeby nałapać jak najwięcej owych pokemonów, trenować ich ( je?) i wystawiać do walki na specjalnych wirtualnych arenach. 
Pokémon Go to aplikacja wykorzystująca tzw. rzeczywistość rozszerzoną – używa obrazu z kamery telefonu lub tabletu, nakładając nań generowaną w czasie rzeczywistym grafikę 3D.

Wodne stwory znajdują się w pobliżu jakichś akwenów, leśne w lesie i tak dalej. Pal licho, jeśli jest to łono natury, ale pokemony zamieszkują również kościoły, cmentarze, muzea. Potrafią znienacka pokazać się w czyimś prywatnym domu lub na środku skrzyżowania. I te matoły ze srajfonami lecą przed siebie, aby złapać jakiegoś Pikacza czy inne dziadostwo nie patrząc na samochody, światła, czy innych ludzi. 
Nie wiem czy chciałabym aby w środku nocy ktoś wpakował się do mnie, bo akurat znalazł jednego z nich pod moją pierzyną. Nooo, chyba że byłoby to naprawdę niezłe ciasteczko, a Jurek akurat by wyjechał... ;)Tzn., ten szukający, nie pokemon...
Wyczytałam nawet, że w sieci pojawiają się anonsy od "zawodowych" łapaczy pokemonów, którzy za niezłą (realną) kwotę, łapią wirtualne stworki, nabijając kolejne levele leniwym, bądź pechowym graczom. 
Z jednej strony bzdura kompletna, bo mnie osobiście dużo bardziej cieszy odnalezienie gdzieś w krzaczorach rzeczywistego jajka (bo przecież po co kury mają nieść się w gniazdach do tego przeznaczonych?), niż nieprawdziwego pokemona, a z drugiej jestem pod wrażeniem dzisiejszej technologi, czyjegoś pomysłu i tego że tak bardzo świat realny miesza się z fantazją. A może to nie jest fantazja? Może tak naprawdę żyjemy w Matrixie...
Którą tabletkę wybieracie?
Ja chyba wezmę aspirynę...