Na dworze jeszcze ni to zima, ni to wiosna. Chwilami przyświeci słonko, częściej pada, a wicher duje jak głupi jakiś. Zdmuchnął mi karmnik- czy to znak, że koniec z dokarmianiem sikor?
W domu jakoś obywa się bez większych spięć, może dlatego, że Jerzy zaniemógł, leży bidok z termometrem pod pachą i sprawdza o ile kresk podniosła się ciepłota jego ciała w porównaniu do poprzedniego kwadransa. Nieee... wredna jestem, chłop naprawdę się przeziębił ;[
Wena twórcza chwilowo [mam nadzieję] ustąpiła miejsca lenistwu. Jednym słowem nuda.
Zapraszam więc Was dzisiaj na nudnawy post ilustrowany zwyczajnymi zdjęciami ;)
Rączki świerzbią mnie już wiosennie, więc parapet zapełnia się sadzonkami.
W ziołowym korytku na tarasie zieleni się już szczypiorek siedmiolatka,
posadziłam cebulę na szczypior.
W trumnie też zaczyna się dziać. Czosnek ma już całkiem niezłe łodyżki, puszcza się zeszłoroczna pietruszka.
Posiałam rzodkiewkę, szpinak i groszek cukrowy. Jednak większość warzywnych skrzyń wygląda jeszcze mało atrakcyjnie ;]
Codziennie spędzam kilka chwil na poszukiwaniu wiosny w ogrodzie. Uwielbiam obserwować jak zielone pędy wychodzą z ziemi, zawiązują pąki, kwitną i przekwitają, robiąc miejsce kolejnym sezonowym roślinom.
Jak umiałam, tak opitoliłam winogron- mam nadzieję, że go nie zabiłam...?
No i żeby weekend był całkowicie [tzn. jak dalece się da] bezstresowy, po czterech dniach nieobecności wrócił kotto- Kaszotto, kocurek przychodzący do nas podjeść, pogrzać się i pokokosić. Choć nie mogę uzurpować sobie do niego żadnych praw, chłopak ma już swoją miskę i ulubioną podusię, a w lodówce zawsze czeka saszetka, puszka czy inny przysmak. Zjawił się dziś rano, poobijany, nastroszony, z poranionymi uszami, obdartym noskiem i dwoma kleszczami [!!!], ale chyba nic poważnego mu nie dolega, bo wrąbał saszetę, wymusił parówkę, korzystając z chwili nieuwagi zlizał pasztet z mojej kanapki, po czym walnął się na sofę i śpi już chyba czwartą godzinę.
No, musiał być facet na niezłej imprezie!
I tak sobie siedzę, stukam w klawisze i mam nadzieję że ciekawe czasy nadejdą jak najpóźniej, bo że nadejdą to niestety jest pewne. W garnku pyrka i pachnie rosół, na sofie pryka i smrodzi Kaszo...
Taki zwykły weekend... ;)
Dawno, dawno temu lubilam patrzec jak roslinki wychodza z ziemi, najbardziej na rzodkiewke, codziennie rano, jeszcze przed szkola, bieglam na grzadki, to byl tez taki moj czas z ojcem.
OdpowiedzUsuńCzas spędzony z bliskimi- bezcenny. A obserwując razem przyrodę to już w ogóle!
UsuńPod folią posiałam rzodkiewkę już kilka dni temu. Coś tam wschodzi- ale co...?;)
Rzodkiewka rosnie szybko, pamietam ze i tak ja za wczesnie zrywalam, tato niby byl oburzony ale i tak sie cieszyl ze z apetytem zjadam to co posadzil.
UsuńJa też nie mogąc się doczekać wiosny już wysiałam rzodkiewkę, cebulę, marchew. Teraz patrząc na świat za oknem nieco się martwię, czy nie za szybko oczekiwałam przyjścia wiosny...
OdpowiedzUsuń