Jak dobrze mieć sąsiada...

Opowiem Wam historię. 
Choć trudno uwierzyć, zdarzyła się naprawdę.
Była sobie pewna babcia. Nazwijmy ją na przykład Franciszką. Krzyżyków na plecach nosi Frania całkiem sporo. Dzieci dawno poszły w Polskę, a wnuki wyemigrowały za granicę. Mąż odszedł już lata temu. Do niedawna miała sąsiadkę, przyjaciółkę, z którą mogła porozmawiać o dziwnym świecie, codziennych kłopotach i drobnych radościach. A to, że wnuk z Anglii kartkę przesłał, a to, że czubatka znowu jajka znosi, że marchewka obrodziła...
Czas zabrał jednak, równie jak nasza bohaterka, sędziwą sąsiadkę i biednej Franusi do rozmów został jedynie stary Burek, wyliniały Mruczuś i niewielkie stadko kurek. Smutno było starowince, więc kiedy za jakiś czas  za płotem zaczął się ruch, bardzo się ucieszyła. Siedząc na starym, wiklinowym fotelu, obserwowała jak ciężkie machiny zrównują z ziemią stare drzewa, jak rozwalają stodołę i zdzierają dach z domu. Zastanawiała się: kto kupił dom po starej Kowalskiej? 
Remont trwał kilka miesięcy. Przeszkadzał jej trochę wieczny hałas, łączący podwórka płot został zdemolowany, zestresowane kury znów dawały mniej jajek. Mimo wszystko Frania była uradowana. Cieszyła się, że znów będzie miała sąsiadów. Wyobrażała sobie jak pije herbatę z nową sąsiadką i już wybierała przepis na powitalne ciasto.
Późną wiosną wprowadziła się para małżonków w średnim wieku. On jeździł błyszczącym autem, a ona miała paznokcie długie na pięć centymetrów, czerwone i zaostrzone niczym szpony. Podwórze pokryło się trawnikiem z rolki. W wielkich donicach zakwitły hortensje i begonie. Jakże arystokratycznie wyglądały przy nagietkach i malwach... Codziennie o dziesiątej nowy sąsiad wystrojony w garnitur wsiadał do samochodu i jechał do pobliskiego miasta, a sąsiadka siadała na leżaku i bawiła się z małym, białym maltańczykiem. Och, jaki śmieszny był ten psiaczek- jak zabaweczka. W niczym nie był podobny do prawdziwego, wiejskiego psa, jakim był Burek. Podobnie jak i właścicielka, nie był też, niestety, towarzyski. Gdy Burek chciał się z nim zaprzyjaźnić, obwąchać pod ogonem jak chłop chłopa, choćby przez płot, wystraszył się i z krzykiem pobiegł do swej pani. Przerażona pańcia przytuliła go do serca, a w Burka rzuciła podniesionym z ziemi kamieniem. Trzy dni później Frania dostała pierwszy mandat- za agresywnego psa. Tłumaczyła, przepraszała, obiecywała... Nic nie pomogło. Z nędznej emerytury ubyło sto złotych, a Burek dostał kojec, w którym siedział, ilekroć pańcia wychodziła na swoje włości. Drugi mandat groził jej za pryzmę kompostową. Była ułożona w samym rogu ogródka (sąsiadującego niestety z działką obok), podobno jednak śmierdziała, była wylęgarnią much i wszelkiego robactwa i obniżała walory estetyczne. Trzy dni zajęło Frani przeniesienie pryzmy w przeciwległy kąt.
Załamała się przy kolejnej wizycie policjanta. Dostała następny mandat, bo jej kogut budził sąsiadów. Bezczelnie piał o świcie, jakby nie mógł zrozumieć, że sąsiad dopiero na dziesiątą godzinę jedzie do pracy i o piątej trzydzieści ma jeszcze ochotę pospać! W końcu para nowobogackich nie po to wyprowadziła się z gwarnego miasta, aby teraz znosić takie ekscesy! Kogut poszedł na rosół, bo nijak nie mogła mu Frania przetłumaczyć słusznych żądań sąsiadów, a zakneblować się nie dał.

I wiecie co mnie najbardziej doprowadza do szału? Że pańcia ma czelność brać od Frani jajka, wiśnie na kompot, czy marchewkę do zupy. A Frania daje, bo przecież „jakże to- nie dać sąsiadce”?
Czy ktoś jest mi w stanie wytłumaczyć, po jakiego ch...a tacy ludzie wyprowadzają się na wieś?