100 wcieleń rosołu

Byłam dziś w mieście na ostatnich (albo przedostatnich, bo z pewnością o czymś zapomniałam) przedświątecznych zakupach. Matko jedyna! Ludzi mrowie. Kłębi się toto, przepycha, kręci w te i nazad, z obłędem w oczach pchając przed sobą obładowane do granic możliwości wózki. Cztery kasy obsługują klientów od rana do wieczora. Biedne dziewczyny, blade ze zmęczenia ledwie mają siłę przesuwać tony towarów przed pikającym non stop skanerem, nie mówiąc już o uśmiechu czy odwzajemnianiu świątecznych życzeń. 
Hej, weselmy się, święta idą! 
Stojąc w kolejce z równie obładowanym jak pozostali konsumenci koszem, zaczęłam się zastanawiać jak żyliśmy kiedyś? Gdy nie było supermarketów, a niedziela była wolna również od handlu. Gdy w sklepach stały na półkach przysłowiowa musztarda i ocet, a mięso i kawę kupowało się na kartki? Byłam jeszcze wtedy mała, ale pamiętam gigantyczne kolejki i ludzi z wiankami papierów toaletowych malowniczo udrapowanymi na szyjach. Pamiętam meblościanki w pokojach swoich koleżanek, które były identyczne z moją własną ;)

I pamiętam przygotowania świąteczne mojej Babci, lub Cioci Frani. Same kupowały świniaka od sąsiada, mięso peklowały, piekły, wędziły, gotowały i tym podobne. Najważniejsza była logistyka. Szynki i schaby na wędliny, podroby do pasztetu, krew na kaszankę, jelita na kiełbasy i tak dalej. Nic nie mogło się zmarnować. Taka sama logistyka obowiązywała podczas konsumpcji owego prosiaka, aby starczyło na jak najdłużej. Pomidorowa zrobiona z rosołu to już klasyka, ale ciocia Frania robiła dużo, dużo więcej ;) Nóżki z rosołu panierowała w tartej bułce i podawała z ziemniakami i mizerią. Ugniatając ziemniaki pochylała się mocno nad garnkiem i robiła „parówkę” na cerę, a po obiedzie maseczkę z obierków ogórka. Wodą po ugotowanych pyrach (niesoloną i ostudzoną) podlewała paprotki. Rosły jak szalone. Nie muszę chyba pisać, że obierki z ziemniaków parowała dla kur? Reszta ziemniaków kończyła jako kopytka. Mięso z korpusu i wieprzowinę obierała z kości i była galareta. Ugotowane warzywa zamieniały się w sałatkę. Makaron z pomidorowej z sosem z zagęszczonej mąką zupy przybierał formę spaghetti, czasami z dodatkiem małych klopsików. I tak oto przez tydzień, przybierając różne formy i faktury, rosół żywił całą rodzinę ;)

Komu dzisiaj  by się tak chciało? Resztki wyrzuca się do śmieci i już.
Ja nie będę aż tak szaleć z recyklingiem, ale nie zamierzam też szaleć kulinarnie. Sałatka, żurek, biała kiełbacha i pieczona karkówka. No i jajka oczywiście. 
A Wy co szykujecie? Szalejecie?