Co kraj (miasto)- to obyczaj

Wielka Orkiestra pod batutą Jurka Owsiaka zagrała wczoraj dwudziesty czwarty raz. Wokół tej akcji narosło w tym roku sporo kontrowersji. Czy to z powodu zmiany rządu, czy ludzkich frustracji, czy też w końcu znużenia wciąż tym samym schematem- nie wiem. 
Skacząc sobie w sobotę po różnych portalach, trafiłam na wypowiedź znanego podróżnika, zwiedzającego świat co prawda boso, ale za to w moherowym berecie. Stwierdził on kategorycznie, że na Orkiestrę nie dał, nie daje i nie ma zamiaru dać złamanego grosza. Okej- jego sprawa, ale po co aż tak się z tym afiszować? Z ciekawości zerknęłam na ogromną ilość komentarzy pod wpisem. Pomyślałam sobie- ale go shejtują... Z rosnącym niedowierzaniem czytałam kolejne głosy. -Ja też nie dam, -ma pan świętą rację, -Owsiak to złodziej,  prawidłowo- jak każdy myślący człowiek, -z dumą oświadczam, że Owsiaka mam w dupie...
Po lekturze tak tekstu, jak i komentów tak się wkurzyłam, że czym prędzej wysłałam kilka esemesów i wylicytowałam na internetowej, WOŚP-owej aukcji śliczny wazon. Przyznam szczerze, że nigdy nie udzielałam się jakoś specjalnie, ale co roku wrzucałam do puszki kilka złotych i paradowałam po mieście z przyklejonym serduszkiem. Zazwyczaj przez kilka tygodni, bo wiecznie zapominałam 
je odkleić ;)

W tym roku żadni wolontariusze po mojej wsi nie chodzili. Sądziłam, że w 24 finał obejdę się bez czerwonej naklejki, jednak okazało się, że muszę jechać do Choszczna. Późnym sobotnim popołudniem odwiedziła mnie babcia Robaczkowa. Drżącą ze starości ręką podała mi dwadzieścia złotych.- Mariolciu, jak będziesz jutro w Choszcznie na Orkiestrze, wrzuć w moim imieniu te parę groszy. Wiem, że to niewiele, ale gdy urodził się Pawełek (prawnuczek sąsiadki- wcześniak), to aparatura z tej fundacji uratowała mu życie i od tej pory co roku daję troszkę pieniędzy, bo może inne dziecko też w ten sposób wygra ze śmiercią. Wzięłam pieniądze i obiecałam spełnić prośbę staruszki choć, prawdę mówiąc, wcześniej nie planowałam wizyty w mieście. Miałam mieszane uczucia. Z jednej strony wzruszyłam się postawą sąsiadki a z drugiej ogarnęła mnie złość, bo przecież to państwo powinno zapewnić sprzęt potrzebny w takich wypadkach, a nie emeryci i renciści. Z drugiej strony pracowałam przecież w różnych szpitalach i w każdym jednym było coś z naklejonym czerwonym sercem. A to inkubator, a to respirator czy aparat do usg., czy choćby kilka łóżek.

Chcąc nie chcąc w niedzielę pojechałam do Choszczna. W mieście cisza, jak makiem zasiał. Żadnych dzieciaków z puszkami, żadnych stoisk czy straganów, żadnych imprez... Pomyślałam, że pójdę do jednego z licznych marketów, pamiętając, że w Przemyślu w prawie każdym sklepie przy kasach ustawione były pudełka na datki. Jeden, drugi... nic. W trzecim owszem, była, ale z napisem „Caritas”. Wracałam już do samochodu, gdy w oczy rzucił mi się niewielki plakat.

Zbaraniałam. Ósmy stycznia? Dwa dni temu??? Zbaraniałam jeszcze bardziej, gdy zobaczyłam wydrukowany i przyklejony obok drugi plakat.

Matko jedyna... Powrót do przeszłości???
Zdegustowana wróciłam do domu. I co teraz? Nie mam serduszka dla babci, nie wrzuciłam jej pieniędzy do żadnej puszki... Co mam zrobić? Jurek podpowiedział, żeby wysłać jeszcze kilka esemesów, a staruszce wszystko na spokojnie wytłumaczyć. Tak też zrobiłam, ale rozmawiając z panią Robaczek, czułam się wybitnie głupio. Tak jakbym to ja zawiniła, że Choszczno zrobiło dziwaczny falstart i postanowiło zagrać dwa dni wcześniej. 
I czy ktoś jest w stanie mi wytłumaczyć, o co tutaj kaman ??? 
Siema, też róbta co chceta i niech moc będzie z Wami!